Feestdagen in Su

Lieve lieve allemaal,

Ten eerste nog een super gelukkig nieuwjaar! Wauw, 2016. We hebben het gehaald. In mijn geval ben ik nog redelijk verbaasd ook. Ik heb oprecht nog nooit zoveel gefeest in mijn leven en zo weinig geslapen. December in Suriname, gekkenhuis! Maar wat fantastisch.

In woorden is het niet echt te beschrijven, het is vooral bijzijn is meemaken. De afgelopen periode heb ik ook voor het eerst afscheid moeten nemen van mensen die, in deze twee maanden dat ik hier ben, ontzettend waardevol zijn geworden. Ik blijf me verbazen over hoe snel het gaat. Hoe erg je op elkaar bent aangewezen en wat voor een familie je wordt. Helemaal met de feestdagen. Huilen van geluk en huilen van het missen van familie en vrienden loopt hier recht door elkaar heen.
Eerste kerstdag vertrokken we naar Apiapaatie, een eiland bijna aan het begin van de Suriname rivier. Samen met een groep van ongeveer 40 mensen. Om 6 uur moesten we verzamelen en om 7 uur vertrokken we al. Je denkt, dat is een uur te laat, alleen kregen we ook nog een kerstontbijt en moesten spullen van 40 mensen ingepakt worden en de 40 mensen zelf ook. Voor Surinaamse begrippen is dat echt heel erg snel. Dus ik was blij. Na een uur gezelligheid in de bus keken Eva en ik elkaar aan en toen we wisten we: het is tijd voor Borgoe. Na de laatste inkopen bij de Chinees ergens op Brownsweg, was het half 9 en proostte we met onze roze bekers. Om die reden weet ik ook nog maar delen van de heenweg. Na drie uur stopte de weg en moesten we verder per boot. Er was regen, er was zon, er was weinig voorbereiding, dus er was een verbrande huid.

Eenmaal aangekomen hebben we onze hangmatten opgehangen en kregen we echt een veel te lekker kerstdiner. Toen, zo verstandig als ik ben, maar vroeg mijn hangmat in gekropen. De volgende dag kregen we een mega lekker kerstontbijt en gingen we met de boot naar Djoemoe. Daar was het enige ‘ziekenhuis’ in de omstreken. Toen ik dat zag, heb ik maar een schietgebedje gedaan dat ik heelhuids weer terug kwam in de stad. Vanaf daar liepen we door de jungle in, naar de Ananasberg. Ik heb mij dagen afgevraagd waarom het nou de Ananasberg heette. Telkens zei de gids Sexy (eigenlijk Senzi): ‘’Als je er bent, dan snap je het’’. Dus ik vol verwachting die berg beklommen. En ja hoor: één ananas. Wauw. Was geen fissa, alle ananassen waren weg. En voor als je het je af vraagt: ananassen groeien aan een struik. Maar ik had wel eindelijk duidelijkheid over de naam van de berg.

Je kunt je voorstellen, in 32 graden een berg beklimmen is best pittig. Dus eenmaal weer beneden gingen we met de boot naar de overkant. Daar waren mini watervalletjes en daar gingen we zwemmen. Wel met zwemvest, want er was een stroomversnelling. Ze hadden een grote band die ze achter de boot hadden gebonden. Dit was vooral erg hilarisch.

Eenmaal terug op Apiapaatie hadden ze weer een kerstdiner voorbereid, wat weer echt super lekker was. In de avond kwam de borgoe weer op tafel en hebben we gedanst om het kampvuur. Derde kerstdag begon daarom erg brak. We zijn door verschillende dorpjes heen gelopen. Bizar om te zien dat mensen daar letterlijk in houten hutjes wonen, maar ze hebben dan wel weer een smartphone. Eenmaal uit de dorpjes, gingen we weer verder per boot. Ik ben niet vaak bang, maar toen wel. We moesten namelijk door een behoorlijke stroomversnelling. De gidsen op de boot wisten gelukkig wat ze deden, maar het had echt verkeerd kunnen aflopen. We gingen namelijk opeens met volle vaart de kant op waar enorme rotsen stonden en ik dacht dit gaat niet goed. Eén van de gidsen sprong er uit en hij kwam tussen de rotsen en de boot. Ik hoorde een knal en zag hem onder de boot verdwijnen. Maar goed, hij kwam er lachend uit zonder een schrammetje, hoe dan?!
We kwamen aan bij een enorme wildwaterbaan. Zo één die ze in Center Parks hebben, maar dan echt en 10 keer zo groot. Megan had dit zo fantastisch gevonden. Ik ben er ongeveer 15 keer ingesprongen en alleen de eerste keer was eng. Mama had me sowieso voor gek verklaard, maar ik had een zwemvest. No spang moeder!

In de avond weer een hoop gezelligheid en drank. Toen kwam het besef dat ik mijn lieve familie toch wel erg miste. De eerste kerst van Juna en Lux had ik gemist en eigenlijk ook voor het eerst kerst gevierd zonder mama. Samen met Eva ben ik toen op rotsen in het water gaan zitten en hebben we samen een heerlijk potje gehuild en vooral heel hard gelachen. Ik kwam vooral tot de conclusie dat het ’t allemaal waard is. Want na een reis van ongeveer 10 uur waren we weer in de stad. Toen was oud en nieuw praktisch al begonnen. Vanaf dat moment waren er alleen maar feestjes, gezelligheid en vooral veel gekkigheid. Ontzettend leuk om dat allemaal mee te maken hier. De rest hoort erbij, het missen, het afscheid nemen. Over een maand gaan al mijn lieve maatjes weer naar Nederland, dus vanaf nu ga ik nog volop van hun genieten. En stage lopen uiteraard.

Soso lobi!!!! <3