Turtles, Turtles en Turtles

Fawaka lieve vrienden,

Hier nog even een verhaaltje. Geniet er maar van, want zo lang gaat het allemaal niet meer duren. Dit verhaaltje betreft vooral mijn avonturen op one dushi island met Kirsten, maar voordat ik daar heen vloog, ging ik nog met wat maten naar Matapica.

Matapica was bijzonder in veel opzichten. Het eten, uiteraard die schildpadden die echt bigi waren en de muggen. Dit waren muggen op een ander, ongekend, niveau. We hadden ons allemaal prima ingesmeerd met tropical bush en na een tochtje door het moeras, wat zwaaien naar kaaimannen, waren we bij de zee, bij Matapica. We stapte uit de boot en hadden daar gelijk al een warm welkom aan miljoenen muggen. Zeg maar gerust een muggen attack. Anyway, dat mocht de pret niet drukken. We gingen vrolijk door met smeren van het mug afstotende goedje en schonken een lekker borgoe’tje in. Lekker kaarten en toen opzoek naar de turtles. Die hadden we eigenlijk vrij snel gevonden. De één was net klaar met het droppen van z’n eieren en de ander was bezig met een geschikt plekje zoeken. Verderop zat er nog één te strugglen in de modder (ja, de zee in Suriname betreft vooral modderbanken). Het was eb, dus ze waren niet snel. Uit eindelijk heb ik er drie gezien, maar er waren er zes. Had beter mijn bril op kunnen doen. Na wat leuke kiekjes, zijn we weer terug gegaan nog ons kampje. Daar lekker gaan chillen, de volgende dag lekker in de zon gelegen, kaaiman gegeten en toen weer terug naar de stad. Met dat muggenspul kun je je nagellak eraf halen, dus je zou denken dat het de muggen weg hield. Helaas, m’n lieve iertje was het hardst getroffen en kreeg ook een allergische reactie. Dit is allemaal goed gekomen verder na een nachtelijk ziekenhuis bezoekje. No fun, het ziekenhuis hier.

Maandagochtend, veel te vroeg, vloog ik dan eindelijk naar Curaçao. Na een vlucht van 2,5 uur vloog ik over het eiland en dacht ik: oh mijn god, hier heeft mijn lieve zus twee jaar gewoond en ze is hier nu niet. Raar gevoel, wat ik niet echt kan uitleggen. Ik moest in ieder geval stiekem even een baby beetje huilen. De rest van de week was ik helemaal gelukkig. Het zien van Kirsten was zo normaal, alsof ik haar vorige week nog had gezien. Dus vrolijk begonnen aan onze vakantie. Om 13:00 uur kregen we de auto en zijn we naar het dichtstbijzijnde strand gereden, Blue Bay. Was wel even zoeken, want ondanks dat er drie grote borden stonden, werden we toch begeleid door een bouwvakker waar we lief naar hadden gelachen. Een klein gilletje van geluk toen we het blauwe, maar echt blauwe water zagen. We hadden grootste plannen voor de avond, maar omdat ik eigenlijk niet had geslapen die nacht (eigenlijk afgelopen 5,5 maand niet), was ik niet meer wakker te krijgen.

Maakte niet uit, de volgende dag zijn we in de auto gestapt om het eiland rond te crossen. Heel verdacht: auto rijden vond ik daar echt zo makkelijk. Ondanks dat ik af en toe aan de linker kant ging rijden de eerste dagen, ging het echt flawless. Denk omdat er gewoon niet echt regels zijn… In de avond zijn we lekker uit eten geweest en hebben een beetje in Pietermaai rond gelopen, omdat het Koningsnacht was. Met Koningsdag hadden we de intentie om met de taxi te gaan, ondanks dat het onbetaalbaar was, we wilde allebei een lekkere borrel drinken. Ook al is het gedoogd op Curaçao om met alcohol te rijden, zo ben ik natuurlijk niet opgevoed ;). Helaas kwam de beste meneer niet opdagen, dus had Kirsten zich opgeofferd als Bobster. De sfeer was goed, ook al had ik hetzelfde sfeertje verwacht als in Su. Nou, het is totaal anders eigenlijk. Iedereen is meer op zichzelf, terwijl in Su iedereen juist met iedereen is voor mijn gevoel. De rest van de week zijn we chille stranden af gegaan en Kirsten kon het telkens niet laten om een klein gilletje te geven als ze het blauwe water zag. Vrijdags zijn we naar Klein Curaçao gegaan, wat echt het paradijs was. Daar heb ik dan ook met schildpadden gezwommen. Janken van geluk! Zo bijzonder. Ze waren niet zo bigi als dat ik ze zag in Suriname, eigenlijk gewoon het standaard schildpadden formaat. Ik voelde me dankbaar.

De rest van het week was het hard werken aan mijn tanline, genieten, happy hour, goed eten, uitrusten en vooral heel veel vrijheid voelen. Waar ik nou ook heel erg van genoot, was het minimale aantal aan insecten en muggen. Wat een verademing vergeleken met Suriname. Maar toch miste ik het wel. De sfeer, het uitgaan, de leuke mensen. Daarom kan ik de komende 19 dagen meer genieten, omdat ik weet dat ik het onwijs ga missen. Ondanks dat het zo slecht gaat met het land en het regenseizoen nu dan echt van start is gegaan. Ik blijf genieten van de palmbomen als ik door het raam kijk, de kleur van het land, de sfeer en de mensen. En op Curaçao, daar kom ik sowieso nog een keer terug!

Lieve mensen, ik zie jullie snel. Heel snel!