Laatste weekjes

Lieve allemaal,

Jaaa, weer een verhaaltje van mij uit Su, wat denk ik toch wel één van de laatste gaat worden. Ik ben ondertussen weer een heel rijker persoon geworden aan ervaringen. Zo ben ik sinds kort eigenaar van mijn salsa diploma niveau 1, heb ik een berg beklommen en heb ik een tattoo laten zetten.

Laat ik beginnen met die berg, ja een berg. Simon voor als je het leest: ja, ik heb 200 euro betaald om een berg te beklimmen en ik vond het fantastisch. En wel de Fredberg. Samen met Iris, Tessa, Lisa en drie gidsen. Vrijdagochtend gingen we weg en Tessa en ik konden het niet laten om toch even naar Havana te gaan de avond ervoor. Ik wilde eigenlijk alleen even salsa dansen (lees: dat was de eerste keer in het ‘wild’). Stiekem vond ik het natuurlijk dood eng, dus ik moest mezelf even wat moed indrinken. Het gevolg daarvan was dat ik met een prima katertje aan de trip begon, nadat Iris ongeveer 20 keer gebeld had om mij wakker te krijgen. Eerst was het 1,5 uur lopen door de jungle en vooral gieren als iemand weer viel, het was namelijk niet een mooi grindpad waar je doorheen liep. Nee, sterker nog, er was soms niet eens een pad. Onderweg heb ik dan ook haat gecreëerd voor boomstammen. Daar moesten we overheen en onderdoor met als gevolg dat mijn hele tas vol zat met vieze houtluizen of iets in die richting. Toen kwam het moment dat de echte berg er was, dus dat we dan ook omhoog zouden moeten. Dit leek moeilijker dan het was, want er hingen gewoon touwen aan de zijkant. Peanuts. Na 5 maanden Suriname en vooral veel hangmateren, stond ik nog wel te kijken van mijn conditie. Toen we boven waren hebben we zelfs nog wat complimentjes van de gidsen in onze broekzak kunnen steken. Anyway, het uitzicht was fantastisch. Die berg was bizar stijl en je kon onwijs ver kijken. Klein detail: we hadden onwijs geluk met het weer, dus het was vrijwel onbewolkt. Wat ook weer vrij zeldzaam is voor Suriname.
Wat ook heel mooi en zeldzaam was; ER WAS EEN DOUCHE! Dus na de douche, hapje en drankje zijn we met z’n alle naar de berg gegaan en zijn we gaan kijken naar alle sterren en vallende sterren. Zoals sommige weten, was ik ook al een tijdje bezig met het vinden van de juiste tattoo. Ik wist dat ik het in het Surinaamse schrift Afaka wilde, maar de juiste woorden vinden om wat Suriname voor mij is geweest, was nog een hele klus. Op dat moment zei één van de gidsen opeens: ‘’Ko Libi’’. Ik wist dat ‘’libi’’ leven betekent, want daar had ik al vaker naar gekeken. ‘’Ko’’ is ‘’ga’’, oftewel: ‘’ga leven’’. Toen viel alles op zijn plek en dacht ik: deze laat ik maandag zetten.
De volgende dag moesten we die berg weer gaan afdalen, maar dan wel met een andere route, die zou iets langer zijn. We zouden dan ook langs grotten gaan, waar vleermuizen wonen. Nou, zo makkelijk iedereen de berg de eerste dag op huppelde, zo moeizaam ging het de volgende dag. Mijn tas leek zwaarder, de jungle leek nog warmer, maar we konden gelukkig allemaal nog wel lachen. Probleem daarvan was, alle energie ging in het lachen, dus toen Iris achter mij liep en liep te tieren, te vloeken en te hijgen als een hond, had ik het niet meer. Na 4 tot 5 uur lopen door de jungle, waren we bijna bij de auto, zaten er opeens allemaal slingerapen in de boom. Boze slingerapen. Weet je hoe dat eruit ziet? Nou, veel te hilarisch. Ze schudde de boom heen en weer, gooide met takken en gingen net zo kijken als wij naar hun zaten te kijken. Leuke kers op de taart wel.
Ons tripje was nog niet voorbij, want we gingen nog een nachtje slapen bij een kreek. Waar we lekker konden hangmatteren, chillen en drankjes konden doen. Wat mij deze afgelopen maanden nog niet is gebeurd, is een kaaiman vast houden. Dat vind ik heel erg. Dus toen gingen twee gidsen opzoek naar een kaaiman. Toen hadden ze er één en ik begon in al mijn enthousiasme te gillen. Niet zo slim natuurlijk, want toen sprong de kaaiman weer weg. Beetje jammer wel. De rest van de dag was nog gevuld met kano varen, waar ik achteraf gezien niet zo goed in bleek te zijn. Gelukkig zat Iris bij me in de kano, die me gered heeft uit verschillende benauwde situaties. Toen weer terug naar huis na een heerlijk en fantastisch weekend. Dit tripje staat zwaar hoog in mijn lijstje. En die tattoo, ja die heb ik maandag echt laten zetten.

Ook heb ik ondertussen afgedanst voor salsa niveau 1 en mag ik volgende week alweer afdansen voor niveau 2. Helaas kan ik dat niet doen, want dan zit ik lekker met mijn billen op Curaçao. En wat heb ik daar zin in. Want ja, ook al klinkt het raar. Ik ben echt toe aan vakantie. Tussen alle leuke dingen die ik hier doe, moet ik ook gewoon stage lopen en mijn onderzoek doen. Die druk begint echt hoog te worden. Helaas ben ik nog steeds niet afgeleerd om alles tot het laatste moment uit te stellen. Maar ik blijf gemotiveerd en alles begint steeds meer vorm te krijgen.

Omdat Tessa en ik toch nog heel graag een kaaiman wilde vast houden, hebben wij afgelopen vrijdag een kaaimantour gedaan. Samen met Dees en nog een Tessa. Dit was eigenlijk best wel spannend. Je ging namelijk met een kleine wiebelig houten bootje door het moeras varen. Dit uiteraard wel nadat we ons hadden ingesmeerd met onwijs veel tropical bush, want die muggen zijn daar terror hadden we ons laten vertellen. We hebben er zelf niets van gemerkt gelukkig. Dus door het moeras en eigenlijk overal zat wel een kaaiman. Het was donker, maar als je met lamp ging schijnen, zag je twee rode ogen. Onze boot meneer had er twee gevangen en ik heb ze allebei vast gehouden. Eigenlijk vond ik ook wel heel zielig, want hij piepte echt als een baby. Dus nadat iedereen een leuk kiekje had gemaakt, zijn ze weer veilig terug gezet in het water.

Op de heenweg daar heen, hadden we ook nog iets heel heftigs mee gemaakt, vond ik. Zoals sommige misschien wel weten, met de economie van Suriname gaat het niet zo goed. De wisselkoers is vrijwel niet stabiel en tikt soms echt de 8 aan. Wat inhoudt dat je voor 1 euro, 8 SRD krijgt. Toen ik hier aan kwam was de wisselkoers 4,8. Voor mij als iemand met een bankrekening vol euro’s is het heel gunstig, maar voor de bevolking hier, is het echt no fun. We kwamen dan ook midden in een demonstratie terecht op het onafhankelijkheidsplein, waar het paleis van de president staat. Ze hadden alle borden met teksten erop dat Bouterse naar de hel kon en ik dacht alleen maar wat onwijs erg. In Nederland ken ik dit niet. Je bent als burger gewoon echt machteloos. Helemaal voor een land wat vrijwel afhankelijk is van import.

Deze week staat vooral in het teken van nog zoveel mogelijk doen voor mijn onderzoek voordat ik in het vliegtuig stap naar Curaçao, mijn tas inpakken en vrijdag nog een tripje naar Matapica! Ik denk ook dat dit mijn laatste wordt, want als ik terug kom uit Dushi Korsow, wordt het nog heel hard bikkelen voor school. Je denkt Matapica? Oké? Jaaa, daar leggen de schildpadden hun eieren. Dus dat is heel erg bijzonder. Dus daar heb ik heel veel zin in!

Over welgeteld één maand en twee dagen stap ik het vliegtuig weer in en over één maand en drie dagen, kan ik iedereen weer in zijn armen sluiten. Het einde komt steeds sneller dichterbij en hoe onwijs snel de tijd ook is gegaan, ik heb er zin in. Zeg ik nu tenminste haha. Iedereen weet ook wel hoe wispelturig ik kan zijn! En zoals mijn hele tijd hier, ik ga genieten nog van mijn laatste weken.

Soso lobi <3