Op naar de tweede helft!

Fawakaaaa allemaal,

Alweer een heel tijdje geleden sinds mijn laatste update. No spang, ik leef nog en het gaat (weer) goed! Er is veel veranderd in de euforische en emotionele achtbaan van Suriname. Leuke, bijzondere tripjes, een hels afscheid, nieuwe mensen ontmoeten, drukke stagestagen en weinig slapen.

Ik begin maar in januari. Waar we met de ‘meiden van boven’ naar Braamspunt zijn gegaan. De zee, strand, veeeel zon, verbrande ruggen en een hutje. Daar was ook alles mee gezegd. Maar wat was ik gelukkig dat weekend. En dan denk je, een mens heeft zo weinig nodig om gelukkig te zijn, eigenlijk alleen de juiste mensen. En een beetje Borgoe…;). We hebben vrij weinig gedaan dat weekend, alleen maar genoten en ontzettend veel gelachen. Uiteraard met in ons achterhoofd dat het laatste tripje was wat we samen zouden doen.

Als afscheid hebben we de 23e van januari een huisfeest gegeven. Dat was echt fantastisch. Het was zo druk en iedereen bleef tot half 4, toen moesten we wel echt stoppen in verband met de buren. Ik vind het lastig om uit te leggen in woorden, maar het was zo leuk om met alle mensen die ik in de afgelopen drie maanden had ontmoet, het af te sluiten. Voor mij was het alsnog anders, omdat ik nog zou blijven. Toch moest ik wel van iedereen afscheid nemen. Het geloof mij, dat is echt niet makkelijk.

Tussendoor moet ik uiteraard gewoon naar stage, daar is het ontzettend druk. Veel projecten lopen door elkaar heen. Ik krijg wel ontzettend veel vrijheid en verantwoordelijkheid. Dit maakt het heel leerzaam. Ik vind alles leuk om te doen, behalve mijn onderzoek. Daardoor ben ik dit ook behoorlijk aan het uitstellen… Erg verrassend weer. Maar er zit, sinds gister, eindelijk progressie in. In Nederland had ik al last van uitstelgedrag. En dan zit je in Suriname en dan is het helemaal fissa. Maar: het komt goed. Alles komt goed. Helemaal in Suriname.

Uiteraard blijven we leuke dingen doen, in de weekenden zijn er minstens vijf feestjes en ook hier heb ik moeite mee om ‘nee’ op te zeggen. Dat resulteert soms wel in andere leuke dingen doen met een brakke kop. Zoals een dagje Berg&Dal. Lekker met de kabelbaan door de jungle. Hartstikke leuk, maar het feit dat ik op een gegeven moment het eindpunt niet kon zien en ik 40 meter boven een rivier hing, vond ik iets minder. Dus blij toen ik veilig en wel de hele canopy had overleefd.

Daarna kwam het meest verschrikkelijk moment uit mijn hele tijd hier. Afscheid nemen van mijn maten. De één na de ander ging weg. Zanderij, het vliegveld, verafschuw ik nu behoorlijk. Blij dat ik mee ben gegaan om ze uit te zwaaien, maar dat zwaaien was vooral huilen.

Toen zij allemaal weg waren, heb ik een week ontzettend moeten wennen aan de nieuwe situatie. Nieuwe mensen in huis. Niet meer zo’n hecht huis als we eerder waren.

Dus dat eerste weekend had ik dan ook bedacht om te vluchten, naar een mooie plek, met mensen die nog over waren. Dat was Bigi Pan. Ontzettend bijzonder. Simpel gezegd is het een heel groot meer, met ongeveer 6 houten hutjes op palen in het water. Dat was dan je huis. Daar hing je je hangmat op en ging je slapen. Dat slapen was een illusie, want het was zo koud, ik kon niet slapen. De weg er na toe was ook bijzonder. We kwamen langs Groningen, langs een luiaard (die ik heeel graag wilde vasthouden), een tarantula (die vind ik niet meer eng), mooi fruittuinen en landschappen die eigenlijk net de weilanden van Nederland waren. Het is dat het 30 graden warmer was, anders dacht ik echt dat ik weer thuis was. Geen fijn gevoel was dat. Verder heb ik de slaapplek gezien van alle rode ibussen, is er een vis vanuit het water tegen mij aangesprongen en heb ik daardoor de hele jungle bij elkaar geschreeuwd, heb ik alle flamingo’s gezien, met een dode flamingo op de foto gegaan en een aantal flamingo veren gescoord en als afsluiting heb ik ook nog een heerlijk modderbad gehad. Hiervan heb ik helaas nog steeds rare vlekken van op mijn benen. Op de terugweg heb ik nog een stukje Utrecht gezien, Wageningen en wat brulaapjes. Bijna alsof het normaal is!

Aankomend weekend ga ik samen met Lotte naar Blaka Watra, de jungle in. Weer een hele andere trip. Behoorlijk back 2 basic als ik iedereen moet geloven. Maar onwijs veel zin in. Het is tevens ook Lotte haar laatste tripje, dan gaat zij alweer terug naar Utrecht.
Daarnaast is het wel zo dat Iris dinsdag weer terug komt! Die had nog lang geen genoeg van Suriname, dus die komt nog een half jaar. Net op tijd voor ons zwembad die op dit moment in onze tuin wordt neergezet!

Ondanks dat alles soms echt niet helemaal fissa is, ik ben blij hier. Ik leer (onbewust) zoveel, ontmoet de meest fantastische mensen en zie de meest mooie en bijzondere dingen. Alles wat ik in Nederland mis, neem ik dan maar voor lief. Gelukkig krijg ik alles mee van mijn lieve Juna die haar eerste stapjes al heeft gezet, van alle lieve lachjes van Lux en stuurt Levi-Malin ook regelmatig gekke snaps via Jody haar telefoon.

De eerste helft van mijn avontuur was fantastisch, op naar de andere helft!

SOSO LOBI XXXXXXXX