Dit was het dan...
Door: Amy Sprikkelman
Blijf op de hoogte en volg Amy
18 Mei 2016 | Suriname, Paramaribo
Mijn Suriname droom. Een periode van bijna 7 maanden. Waarin ik onwijs veel heb geleerd, heb beleefd. Ik kan niet echt de juiste woorden vinden om te beschrijven hoe ik me op dit moment voel na zo’n periode zonder mijn familie en vriendinnen, uit mijn veilige bubbel in Nederland en een periode waar ik een totaal nieuw leven heb opgebouwd.
De grote vakantie waarvan ik dacht dat het zou worden, was het niet. Vriendschappen waarvan ik dacht dat ik ze niet zou sluiten, heb ik gesloten. Ervaringen waarvan ik niet had durven hopen dat ik ze zou mee maken, heb ik meegemaakt. Van uit een vliegtuig springen, tot zwemmen met schildpadden tot slangen, vogelspinnen en kaaimannen vast houden tot de meest gave jungle tripjes, salsa, de warmte, sfeer en de kleur van het land. Ik heb dromen waar gemaakt waarvan ik niet eens wist dat ik ze had.
Ik ben dankbaar en voel me rijk (niet wat betreft mijn bankrekening). Tegelijk voelt het ook dubbel, omdat ik toch stiekem bang ben om weer terug naar Nederland te gaan, de hedendaagse rush weer in. Als ik iets geleerd heb in Suriname is het wel dat je moet leven en genieten, want de tijd gaat zo snel. Ko Libi. Zelfs in deze tijden van crisis in dit land. De crisis in Nederland stelt dan nog maar weinig voor. Toch lijken de mensen hier gelukkiger, ze stralen hier leven uit. Elkaar en de natuur blijkt eigenlijk alles wat ze nodig hebben.
Ik dacht dat als ik terug zou komen uit Suriname, ik precies zou weten wat ik wilde. Ik zou alles hebben uitgezocht voor mezelf. Nou nee, ik weet eigenlijk alleen maar minder. En na het spreken van mijn zus, ben ik ook tot de conclusie gekomen dat het niet stopt. Je blijft veranderen, je blijft leren. Juist door hier heen te gaan, is mijn wereld zo vergroot. Wat een illusie is het geweest om te denken dat ik het allemaal uitgezocht zou hebben, terwijl er nu juist zoveel meer is om te weten. Alsof de hele zoektocht pas begonnen is.
Ik kan eigenlijk wel zeggen dat ik trots ben op mezelf. Ik heb alles gedaan wat ik wilde en meer. De meest fantastische mensen ontmoet. Woorden schieten tekort. Wat een ervaring. Ik kan me niet meer voorstellen toen ik in november jankend op Schiphol stond en mama zei: ‘’Ga nou maar, dit is wat je wil, doe het nu maar gewoon’’. En nu, na deze hele periode, verlaat ik dit land vrijdag, zeer waarschijnlijk, jankend.
Nog maar heel even en dan kan ik Nederland weer in mijn armen sluiten en alles wat ik daar zo aan gemist hebt. Mijn lieve Juna zien lopen, mijn mooie Lux knuffelen en lachen en met mijn poppetje Levi-Malin gesprekken voeren. Leuke dingen doen met mijn waardevolle zussen. Mijn ouders nog meer waarderen dan ik al deed en eindelijk weer feesten, keten en alles doen met mijn fantastisch lieve vriendinnetjes. En tot slot, geen insecten, monsterlijke muggen, wegen met kuilen, blaffende honden, regenseizoen, naroepende mannen en toeterende auto’s. Beetje stoer praat wel, want ik weet dat ik de rest dubbel zo hard ga missen.
Bang om alles te vergeten ben ik niet. Er is namelijk niets dat voorgoed verdwijnt, zo lang je de herinneringen bewaard. En dat ga ik doen, in mijn hart, want daar heeft dit land, Switi Sranan, een plekje gekregen. Ik heb genoten.
Bigi Brasa,
Amy
De grote vakantie waarvan ik dacht dat het zou worden, was het niet. Vriendschappen waarvan ik dacht dat ik ze niet zou sluiten, heb ik gesloten. Ervaringen waarvan ik niet had durven hopen dat ik ze zou mee maken, heb ik meegemaakt. Van uit een vliegtuig springen, tot zwemmen met schildpadden tot slangen, vogelspinnen en kaaimannen vast houden tot de meest gave jungle tripjes, salsa, de warmte, sfeer en de kleur van het land. Ik heb dromen waar gemaakt waarvan ik niet eens wist dat ik ze had.
Ik ben dankbaar en voel me rijk (niet wat betreft mijn bankrekening). Tegelijk voelt het ook dubbel, omdat ik toch stiekem bang ben om weer terug naar Nederland te gaan, de hedendaagse rush weer in. Als ik iets geleerd heb in Suriname is het wel dat je moet leven en genieten, want de tijd gaat zo snel. Ko Libi. Zelfs in deze tijden van crisis in dit land. De crisis in Nederland stelt dan nog maar weinig voor. Toch lijken de mensen hier gelukkiger, ze stralen hier leven uit. Elkaar en de natuur blijkt eigenlijk alles wat ze nodig hebben.
Ik dacht dat als ik terug zou komen uit Suriname, ik precies zou weten wat ik wilde. Ik zou alles hebben uitgezocht voor mezelf. Nou nee, ik weet eigenlijk alleen maar minder. En na het spreken van mijn zus, ben ik ook tot de conclusie gekomen dat het niet stopt. Je blijft veranderen, je blijft leren. Juist door hier heen te gaan, is mijn wereld zo vergroot. Wat een illusie is het geweest om te denken dat ik het allemaal uitgezocht zou hebben, terwijl er nu juist zoveel meer is om te weten. Alsof de hele zoektocht pas begonnen is.
Ik kan eigenlijk wel zeggen dat ik trots ben op mezelf. Ik heb alles gedaan wat ik wilde en meer. De meest fantastische mensen ontmoet. Woorden schieten tekort. Wat een ervaring. Ik kan me niet meer voorstellen toen ik in november jankend op Schiphol stond en mama zei: ‘’Ga nou maar, dit is wat je wil, doe het nu maar gewoon’’. En nu, na deze hele periode, verlaat ik dit land vrijdag, zeer waarschijnlijk, jankend.
Nog maar heel even en dan kan ik Nederland weer in mijn armen sluiten en alles wat ik daar zo aan gemist hebt. Mijn lieve Juna zien lopen, mijn mooie Lux knuffelen en lachen en met mijn poppetje Levi-Malin gesprekken voeren. Leuke dingen doen met mijn waardevolle zussen. Mijn ouders nog meer waarderen dan ik al deed en eindelijk weer feesten, keten en alles doen met mijn fantastisch lieve vriendinnetjes. En tot slot, geen insecten, monsterlijke muggen, wegen met kuilen, blaffende honden, regenseizoen, naroepende mannen en toeterende auto’s. Beetje stoer praat wel, want ik weet dat ik de rest dubbel zo hard ga missen.
Bang om alles te vergeten ben ik niet. Er is namelijk niets dat voorgoed verdwijnt, zo lang je de herinneringen bewaard. En dat ga ik doen, in mijn hart, want daar heeft dit land, Switi Sranan, een plekje gekregen. Ik heb genoten.
Bigi Brasa,
Amy
-
18 Mei 2016 - 21:42
Henriette:
Wowwww mooi geschreven Amy, kus van hier -
18 Mei 2016 - 21:54
Megan:
Lief zusje,
Wat heb je het mooi omschreven!! Ben mega trots op je en kan noet wachten je zaterdag weer te kunnen knuffelen!
Tot zaterdag lieverd!! -
18 Mei 2016 - 22:56
Mama:
Zo mooi beschreven lieverd ik verheug me op zaterdag en ben trots op je ik had het je niet nsgedaan.......brrr vogelspinnen dikke knuff -
19 Mei 2016 - 08:16
Jody:
Lief zusje... Love you !
Heel mooi geschreven ...
Dat je nog meer van deze levensverrijkende
Ervaringen mee gaat maken ❤️
-
19 Mei 2016 - 11:18
Bennie Soep:
Wow poek, schrijftalentje!! Krijg er kippenvel van als ik dit zo lees!! Bijna weer keten, ben niet op Schiphol, moet bootcampen haha joke! Dikke kus uit Hollandia -
19 Mei 2016 - 11:50
Laar:
Wauw. Perfect beschreven. Geniet geniet geniet van je laatste dagje daar! TOT OVER 2 NACHTJES AAAAAAAH KUS
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
