Suriname is fantastisch

Lieve allemaal,

Ik heb eindelijk even een momentje gecreëerd om een verhaaltje te schrijven. Ik ga mijn best doen om alles in woorden te omschrijven. Ten eerste, het is hier fantastisch. En het wordt alleen maar mooier, want het is december. En weet je wat dat betekent? Nog. Meer. Feestjes! Maar goed, to the point.

Met stage ben ik samen met een ander meisje van de communicatie naar Commewijne gegaan. Naar basisscholen om daar het ‘’school sparen’’ te promoten. In dat district zien ze vrijwel nooit blanken, dus de reacties waren redelijk verschillend. Van vieze tot verliefde blikken en opmerken als: ‘’oh, jij bent wit’’. Kortom, ik werd vooral heel erg aangestaard. Verder was het erg leuk om te zien hoe de scholen eruit zien en vooral om die gelukkige koppies te zien als ze horen wat ze allemaal kunnen doen als ze gaan sparen.

Toen was het tijd om te beginnen aan het afwerken van mijn bucketlist (die ik stiekem niet eens heb). Sabine had namelijk het fantastische idee om te gaan skydiven. Nou, als je me dat een jaar geleden had gevraagd, dan had ik je uitgelachen. Nu heb ik ongeveer 10 seconden nagedacht en dacht: no way dat ik dit niet ga doen. The lucky basterds die wij waren, ze zijn hier één keer per jaar met Srefidensie (onafhankelijksheidsdag) om dan te gaan springen. Ze komen uit Nederland en worden door de overheid gevraagd om te springen met de vlag. Maar in het weekend konden wij springen. Dus op zondag kwam Poettie ons ophalen en na ongeveer een uurtje rijden kwamen we aan bij de Tijgerkreek. Iedereen was super relaxt en gezellig, dus ik was eigenlijk alleen bang toen ik in dat kleine vliegtuigje zat, zonder deur en waar ik half uit hing. Nou ongeveer 20 minuten vliegen boven de wolken en Sabine niet los laten, was het tijd. Van te voren was gezegd: ‘’Voeten onder het vliegtuig, naar boven kijken en een holle rug’’. Ik heb dat constant voor mezelf herhaalt, want ik wilde niet op mijn geweten hebben dat het door mij mis zou gaan. De grootste grap was nog dat ik het allemaal niet heb gedaan, want zodra ik mijn been naar buiten deed, vloog ik al weg. En dat was zoooo gaaf. De parachute ging uit en toen had ik het meest fantastische uitzicht ooit. Stukje jungle, stukje rivier en nog meer stukjes van geen idee wat het was. De landing ging ook helemaal top en ik dacht: deze dag wordt niet meer beter. Nou, dat werd die wel. Er was namelijk ook een organisatie met een helikopter. Of we daar in wilde voor 60 SRD (dat is omgerekend nog geen €15,-). Dat was ook helemaal gaaf en ik voelde me het gelukkigste meisje ter wereld. Daarna zijn we lekker biertje gaan drinken en toen zijn we thuis gebracht door de rechterhand van de president. Ja, het kan allemaal hier!

25 november was het hier Srefidensie, Suriname was toen 40 jaar onafhankelijk. Was leuk om te zien en iedereen was vrij van stage. De rechterhand van Bouterse herkende ons, omdat hij ons na het skydiven had thuis gebracht. EN ik heb de man himself een handje gegeven. Dit is hier zelfs nog op tv geweest, ben dus nu ook hier beroemd.

We hebben het maar niet te gek gemaakt, want dat was het die avond daarvoor al geweest en we gingen de dag erna naar Blanche Marie. Vier dagen in de jungle. Ik heb me, wederom, nog nooit zo gelukkig gevoeld. Het was een lange reis, maar dankzij de borgoe ging die redelijk snel en kwamen we aan op de eerste plek. Waar ik uiteraard de naam niet meer van weet. Maar slapen in je hangmat, sterrenhemel boven je en wakker worden van de brulapen, dat is toch geweldig? De volgende dag zijn we door gereden naar Avanevero. Boven op de auto met alleen maar jungle om je heen en ara’s die over je heen vliegen. Onderweg hebben we nog een jungle wandeling gemaakt en een berg beklommen waar nog nooit een toerist op was geweest. Dus die hebben we maar omgedoopt tot de ‘’Prinsessenberg’’. Eenmaal daar zouden we met een boot gaan, maar omdat het water zo laag was, moest een deel lopen. Dus ik ook, in het donker over stukken zandbank en water waar ongeveer 50 meter verderop een kaaiman lag te chillen. Dachten we er eindelijk te zijn, moesten we nog een stuk door de jungle. Een barre tocht, maar toen we er aan kwamen, bleek het een soort resort te zijn met de meest heerlijke bedden ooit. En een douche! De jongens hadden echt super lekker gekookt en daarna hadden ze een kampvuur gemaakt. We waren toch niet helemaal tevreden met de huidige plek, dus zijn we midden in de nacht met het bootje terug gevaren naar een zandbank. Daar hebben ze een nieuw kampvuur gemaakt, hadden we muziek en marshmellows. Ik vond mezelf ook erg cool, want ik had een kaaiman gevonden in het water. Deze heb ik Marcello Marshmellow genoemd en er ook een liedje over gemaakt. De tekst kan ik me helaas niet meer herinneren. De volgende dag mochten we uitslapen en kregen we een mega uitgebreid ontbijt. Klein detail ook, in de bomen zaten mega schattige brulaapjes, heerlijk wakker worden. Na het ontbijt zijn we naar een enorme boom gelopen in de jungle en daarna een tocht over allemaal rotsen om een tekening te zien van de Indianen van vroeger. Daarna zijn we gaan afkoelen in een soort natuur jacuzzi met een stroomversnelling die mij deed denken aan de wildwaterbaan van Center Parks. Alleen moest ik nu echt niet loslaten, want dat had ik niet gered. Aan het einde van de middag gingen we weer de auto in, door naar Apoera. Daar gingen we ook op de grond slapen. Naast de boom waar we sliepen, woonde een vogelspin. Zwart, inclusief haar. Ik heb eerst hysterisch rond gerend, maar toen me toch laten overhalen dat ding om me hand te laten lopen. Op die foto’s sta ik echt heel leuk. Daarna zijn we uit gegaan in Apoera. Er was een bar, in een houten hut en ik heb me echt ontzettend vermaakt. Dat maakte de nacht op de grond slapen wat minder erg. Ik heb me alleen nog nooit zo ellendig gevoeld als die ochtend, maar na een uurtje kon ik alweer grappen maken. Toen kon de tocht naar huis beginnen. We zijn nog langs een Indianendorp gereden en een ‘station’. Tenminste, ze hadden een poging gemaakt om midden in de jungle een station te bouwen, die is alleen nooit afgemaakt. De terugweg naar huis was eigenlijk heel erg hilarisch. Om de 10 meter stopte we en om de 50 meter hadden we een lekke band, een auto die niet startte of geen benzine meer. We waren dus ook pas 3:30 uur thuis, maar ik heb me kapot gelachen.

Waarschijnlijk ben ik 1000 dingen vergeten te vertellen, maar ik ben gestopt te proberen alles te verwoorden. Dat is eigenlijk niet echt te doen. Ik vind het hier geweldig en vermaak me helemaal. Ik heb me nog nooit zo ‘’alive’’ gevoeld.

Tot snel lieve allemaal!
XXX Amy